Η ζωή και το έργο του Καρόλου Αλεξανδρίδη (1885-1977)

Υπό Αλεξάνδρου-Κ. Δ. Αλεξανδρίδη, καθηγητού Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ.

Εισήγηση στα πλαίσια εκδήλωσης μνήμης για τον Κάρολο Αλεξανδρίδη στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών την 15.5.2008

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΗΣ Α.Π.Θ. ΚΑΡΟΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΗ

Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλήση κανείς σε λίγα λεπτά της ώρας για την ζωή και το έργο ενός ανθρώπου που έζησε 93 χρόνια, βίωσε άμεσα τον Μακεδονικό Αγώνα, τους βαλκανικούς και κατόπιν δύο παγκόσμιους πολέμους, απέκτησε γνώσεις και εμπειρίες σε σχέση με την ιατρική επιστήμη κυριολεκτικά από όλον τον κόσμο, τις οποίες μεταλαμπάδευσε σε φοιτητές και συναδέλφους, προσέφερε πολλά στην πατρίδα του, μιας χαρισματικής προσωπικότητας τόσο πληθωρικής σε δραστηριότητες επιστημονικές, διδακτικές, κοινωνικές, προσφοράς, φιλοπατρίας.

Ο Κάρολος Αλεξανδρίδης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1885.΄Ηταν γιος του γαιοκτήμονα ( “τσιφλικά“ , όπως ονομαζόταν την εποχή εκείνη ) Δημητρίου Αλεξανδρίδη του Αλεξάνδρου, (που γεννήθηκε το 1845 στις Σέρρες, παντρεύτηκε το 1877 την Αθηνά Παπακωστίδου-μητέρα του Καρόλου, έκανε 6 παιδιά και απεβίωσε το 1918 στις Σέρρες όπου και ετάφη).

Η οικογένειά του ‘εξελίχθηκε’ σε « ιατρική», μια και εκτός του Καρόλου, που δεν ευτύχησε να αποκτήση παιδιά, 5 ακόμη παιδιά & εγγόνια των αδελφών του αποφοίτησαν από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης : ο Τάκης (Δημήτριος) Ι. Αλεξανδρίδης , ενδοκρινολόγος, γιός του αδερφού του Ιωάννη, μετέπειτα Διευθυντής του Ενδοκρινολογικού Τμήματος του Ινστιτούτου Karolinska της Στοκχόλμης, ο Βασίλειος Δημ. Σταμούλης , που πρόσφατα απεβίωσε, υιός της αδελφής του Ευπραξίας, Διευθυντής επί πολλά έτη της παθολογικής Κλινικής του Κεντρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, ο Μίμης ( Δημήτριος) Αθ. Αλεξανδρίδης, υιός του αδελφού του Αθανασίου (Σάκη), ακτινολόγος στην Αθήνα, ο Βάσος Χρ. Παπαβασιλείου (υιός του παθολόγου των Σερρών Χρ. Παπαβασιλείου και της Νέλλης Σταμούλη) , ακτινολόγος στην Θεσσαλονίκη και ο Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος Δημ. Αλεξανδρίδης, Καθηγητής Οφθαλμολογίας στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ., εγγονός του αδελφού του Αλεξάνδρου.

Το 1903 ο Κάρολος Αλεξανδρίδης αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Σερρών με βαθμό (άριστα) 10.

Την ίδια χρονιά, όπως αναφέρει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, κατά την οποία άρχισε και ο Μακεδονικός Αγώνας ( έπειτα από την έκρηξη βόμβας που τοποθέτησε το βουλγαρικό κομιτάτο στο καφενείο « Αλάμπρα » στην παραλία της Θεσσαλονίκης ), μεταβαίνει στην Αθήνα με κύριο σκοπό την εκμάθηση της Γερμανικής γλώσσας, αλλά παράλληλα παρακολουθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επί ένα έτος, ιστορία της Φ ι λ ο σ ο φ ί α ς ( καθηγητής Ευαγγελίδης ), Γλωσσολογία ( καθηγητής Γ Χατζηδάκις ), Φιλολογία ( καθηγητής Σπ. Λάμπρου ), Ιστορία Μουσικής ( καθηγητής Λ. Κίτσος ), Χημεία και Φυσική ( καθηγητής Αντ. Χρηστομάνος ) και Λατινικά ( καθηγητές Σακελαρόπουλος και Βάσσος ). Φαίνεται πως η χρονιά αυτή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ήταν καθοριστική στην εξέλιξη της πορείας-καλλιέργειας του Αλεξανδρίδη διότι καί στην Γερμανία συνέχισε να μελετά και να αποκτά γνώσεις όχι μόνον στον κλάδο. της ιατρικής επιστήμης αλλά ιδιαίτερα της φιλοσοφίας, πράγμα που όπως αποδεικνύεται από μεταγενέστερες ομιλίες και δημοσιεύσεις στην Ακαδημία Αθηνών και αλλού, τον κατέστησαν ικανό να συνδυάζει την Ιατρική με την Φιλοσοφία. .

Τον Οκτώβριο του 1904 έφθασε σιδηροδρομικώς μέσω Δρέσδης στην Ληψεία, όπου άρχισε τις σπουδές του στην Ιατρική. Στην Ιατρική Σχολή της Ληψείας παρηκολούθησε μαθήματα από διάσημους για την εποχή καθηγητές όπως των Köliker και Rabel (ανατομία), Held (ιστολογία), Hering (φυσιολογία), Kuhn ( ζωολογία ), Hirsch (βοτανική ), Beckmann (ανόργανη χημεία) Wiener (φυσική) Trendelenburg («πρώτου εις τον κόσμον που εξετέλεσεν εγχείρησιν ανοικτής καρδίας, αφαιρέσας θρόμβον εκ της πνευμονικής αρτηρίας») και Wilhelm Wundt, διάσημου καθηγητού της Φιλοσοφίας.

Το 1908, αφού δίνει επιτυχώς τις εξετάσεις για το Physicum, που δίδονταν στο μέσον των σπουδών, κάνει μετεγγραφή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, που διδάσκουν οι καθηγητές : Döderlein (Μαιευτικής-Γυναικολογίας), Dürck και Böllinger

( Παθολογικής Ανατομικής ), Everbusch (Οφθαλμολογίας) , von Klausner (Χειρουργικής) και κατα την διάρκεια των κλινικών εξαμήνων υπηρετεί ως υποβοηθός στις Παθολογικές Κλινικές των καθηγητών Friedrich Miller, Richard Bauer και Richard May και στην Ψυχιατρική Κλινική του Καθηγητού Emil Kräpelin.

Το 1910, αφου υπεβλήθη στις κρατικές εξετάσεις (Staatsexamen), έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ludwig Maximilian του Μονάχου με τον βαθμό «άριστα» και δύο χρόνια αργότερα, υπηρετόντας ως βοηθός την Ορθοπεδική Κλινική του Καθηγητού Fritz Lange, αναγορεύθηκε Διδάκτωρ του ιδίου Πανεπιστημίου με τον βαθμό Suma cum Laude ( άριστα ).Το θέμα της Διατριβής του : Die Schwerlinie des Menschlichen Körpers bei stehender Stellung-Ihr Lage in Bezug auf die Füsse.(Inaugural Dissertation-1911), και σε μετάφραση : « Το κέντρο βάρος του ανθρωπίνου σώματος και η θέσις αυτού σχετικώς με τους πόδας εν ορθία στάσει».Αμέσως μετά την αναγόρευσή του σε Διδάκτορα υπηρέτησε ως επιμελητεύων (Oberarzt) στο παθολογικό τμήμα της πολικλινικής του Μονάχου υπό τον καθηγητή Richard May και θα συνέχιζε την εκεί ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία εαν δεν επήρχετο ο Βαλκανικός πόλεμος και ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος, που έθεσαν τέρμα στην σταδιοδρομία του στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.

Στα τέλη του 1911 επιστρέφει στην γενέτειρά του πόλη των Σερρών που τελούσε ακόμη υπό τουρκικό καθεστώς και εγκαθίσταται εκεί «προσωρινά», όπως πίστευε, και αρχίζει να εξασκεί την ειδικότητα του παθολόγου-φυματιολόγου. « Την εποχήν εκείνην », όπως γράφει στα ‘ Απομνημονεύματά’ του, « εσφάγησαν αγρίως πολλοί Σερραίοι υπό των νικηθέντων εις Λαχανάν και φευγόντων Βουλγάρων . Ασφαλώς θα ήμουν και εγώ μεταξύ αυτών, διότι εγώ ανοήτως φερόμενος, εξηκολούθουν να κάμνω ιατρικάς επισκέψεις εννοείται δωρεάν- οπότε ήλθον και με συνέλαβον οι Βούλγαροι σφαγείς, με έσωσεν δε ο οικογενειακός φίλος Γεώργιος Ζλάτκος, όστις ήτο πρόξενος της Αυστροουγγαρίας και ως τοιούτος είχε κάποιαν ανοχήν των Βουλγάρων ».Το 1912, χρονιά που απελευθερώνεται η Θεσσαλονίκη, ο Κάρολος και όλοι οι γιατροί της περιοχής, έρχονται σε επαφή και προσπαθούν να καταπολεμήσουν επιδημίες χολέρας, πανώλους, εξανθηματικού τύφου, ευλογίας και φυματίωσης. Να σημειωθή ότι για να αποκτήση ο Κάρολος την άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος αναγκάζεται να μεταβή στην Κωνσταντινούπολη και, φορώντας όπως γράφει, υποχρεωτικά « ποδήρη ρεντικότα και υψηλόν φέσι », να δώσει εξετάσεις σε επιτροπή από Τούρκους καθηγητές Ιατρικής του εκεί Πανεπιστημίου, επειδή την εποχή εκείνη η άδεια εχορηγήτο μόνο από Τουρκικά πανεπιστήμια.

Το καλοκαίρι του 1913, μετά την πυρπόληση της πόλης των Σερρών από τους Βουλγαρους κατά τον Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο, εγκαθίσταται ο Αλεξανδρίδης στην Θεσσαλονίκη όπου αρχίζει να εξασκή την ειδικότητα του παθολόγου, σε ηλικία 28 ετών.Με την εγκατάστασή του στην Θεσσαλονίκη διετέλεσε επί βραχύ διάστημα Υποδιευθυντής και κατόπιν Διευθυντής του Δημοσίου Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων.Εκεί είχε την ευκαιρία να νοσηλεύσει και να μελετήσει μεγάλο αριθμό ασθενών που έπασχαν από χολέρα, ευλογία, πανώλη, εξανθηματικό τύφο, επιδημική μηνιγγίτιδα και άλλα λοιμώδη νοσήματα. Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε, ως λοχαγός ιατρός, σε στρατιωτικά νοσοκομεία. Ιδιαίτερα πολύτιμη υπήρξε για τον Κάρολο η υπηρεσία του υπό τον Καθηγητή Αντώνιο Χ ρ η σ τ ο μ ά ν ο, Γενικό Αρχίατρο τότε του Στρατού, κατά την μεγάλη επιδημία της Ισπανικής γρίππης.

Το 1914, μαζί με άλλους γιατρούς της πόλης, ιδρύει το σωματείο « Ιατρικός Σύνδεσμος

Θεσσαλονίκης» .

Στις 30 Απριλίου του 1918 αρραβωνιάζεται και στις 20 Ιουνίου 1920 παντρεύεται την Αντιγόνη Τορνιβούκα ( πέμπτη κατά σειράν ηλικίας από 8 αδέλφια ), από την οποία δυστυχώς, δεν ευτύχησε να αποκτήσει παιδιά. Μερικά χρόνια αργότερα προβαίνει στην αγορά τριών ακινήτων: στην Βασιλέως Γεωργίου Α’ του τριόροφου Ξενοδοχείου «Beau Rivage», 15 δωματίων, τέως οικία Τεφήκ Μπέη (βλ. Βασίλη Κολώνα, Θεσσαλονίκη εκτος των Τειχών, University Studio Press, σελ. 212), στην Προξένου Κορομηλά 60 πλησίον της γωνίας με την οδό Χειμάρας-δρόμοι που σήμερα δεν υπάρχουν λόγω της διάνοιξης της Δ.Γούναρη- έναντι του παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού του Ξενοδοχείου «Παλλάδιον» και τέλος του αρχοντικού της Αλ. Κοραή 49 στην Καλαμαριά, του μόνου εκ των τριών που διατηρείται μέχρι σήμερα στεγαζόμενη η Μοντεσσοριανή Σχολή .

Το 1919, υπηρετώντας ακόμη στον Ελληνικό Στρατό, διορίσθηκε Διευθυντής Παθολογίας στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε, με διάφορες διακοπές, μέχρι το 1942, οπότε εξελέγη και διορίσθηκε ως τακτικός Καθηγητής της Παθολογικής Κλινικής, της νεοϊδρυθείσης Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Μετά το 1921, κάθε χρόνο, μεταβαίνει σε Ιατρικά Συνέδρια, επισκέπτεται πολλές πανεπιστημιακές κλινικές στη Βιέννη, Μόναχο, Βερολίνο, Αμβούργο, Παρίσι, Μιλάνο, Ρώμη, Λονδίνο, Καίμπριτζ, Οξφόρδη, Μαδρίτη, Λισσαβώνα και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Φιλαδέλφεια, Ατλάντικ Σιτι, Νέα Υόρκη, Γουάσιγκτον, παρακολουθόντας από κοντά τις προόδους της Ιατρικής επιστήμης, κατατοπίζεται, ενημερώνεται σε κάθε τι νεώτερο, ενώ συγχρόνως ασχολείται με θέματα πέρα από τα στενά όρια της επιστήμης του.

Το 1921, ενώ εξελίσσεται επιστράτευση, υπηρετεί ως σύμβουλος παθολόγος στο Γ΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο που στεγάζονταν σε μία πτέρυγα του Δημοτικού Νοσοκομείου, διατηρόντας και την Διεύθυνση του παθολογικού τμήματος για τους πολίτες. ( την ίδια χρονιά ο αδελφός του Ιωάννης Αλεξανδρίδης, γίνεται βουλευτής και Γραμματεύς της υπο τον Ελευθεριο Βενιζέλο αναβιωσάσης Βουλής ).

Το 1924 μεταβαίνει στην Βιέννη, ειδικεύεται στη ηλεκτροκαρδιογραφία και επιστρέφοντας φέρνει στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο Ηλεκτροκαρδιογάφο τον οποίο εγκαθιστά στο ιατρείο του στην Βασιλέως Γεωργίου Α’ .

Την ίδια χρονιά μαζί με άλλους γιατρούς της πόλης ιδρύει τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης και αρχίζει να διοργανώνει συνέδρια στον Βόρειοελλαδικό χώρο, μεταξύ αυτών και το πρώτο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε από 11 έως 13 Οκτωβρίου 1926 , στην αίθουσα του Κινηματογράφου «Διονύσια», επί της Αγίας Σοφίας και αργότερα το Πανβαλκανικό συνέδριο.

Το 1928 μαζί με τους Σακελαρίδη, Μεϊμάρη, Νομικό, Ανδρεάδη, Κολιούσκα, Ηλιάδη, Πολυχρονιάδη ιδρύει την Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης, της οποίας εχρημάτισε Πρόεδρος επανειλημμένα, ενώ του απενεμήθη και ο τίτλος του επιτίμου προέδρου της.

Αργότερα του απενεμήθη ο τίτλος του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών και πολλών Εταιρειών του εξωτερικού μεταξύ των οποίων της Βιέννης, του Λονδίνου, του Αμβούργου, της Ρώμης κ.α. Αρχίζει να συμμετέχει προσωπικά σε διεθνή συνέδρια με ανακοινώσεις ( Γ ε ρ μ α ν ί α : Δρέσδη, Μόναχο, Αμβούργο, Γραγκφούρτη, Σ ο υ η δ ί α : Στοκχόλμη, Η Π Α : Νέα Υόρκη, Γ α λ λ ί α : Παρίσι, Ι τ α λ ί α : Μιλάνο, Ρώμη, Ι ρ λ α ν δ ί α, Ι σ π α ν ί α, Κέ ν υ α, Ι ν δ ί α ). Εργασίες του δημοσιεύονται στα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά της αλλοδαπής ενώ το όνομά του γίνεται πόλος έλξης για την μετάκλιση των επιφανεστέρων συναδέλφων του : του Alexander Fleming, του Dr. Paul White από τις Η.Π.Α, του Karl Müller από την Γερμανία κ.α. τους οποίους φιλοξενεί στην κατοικία του επί της Βασιλέως Γεωργίου.

Αλλά και η σύζυγος του Καρόλου, Αντιγόνη, είχε έντονη κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Επί δεκαετία μέλος του Δ.Σ. από της ιδρύσεώς του «΄Ασύλου του Παιδιού », του οποίου εχρημάτισε και Πρόεδρος επί πολλά έτη και στο οποίο επέτυχε να φέρει την πρώτη θερμοκοιτίδα , ενώ κατά τον Πόλεμο υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συμβουλίου του «Πατριωτικού Μετώπου» και της «Αδελφότητος Κυριών».

«Το 1942 ιδρύθη αιφνιδιαστικώς επί Γερμανικής Κατοχής, η Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Ενθυμούμαι», γράφει ο Κάρολος στο ‘Χρονικόν της Ιδρύσεως της Ιατρικής Σχολής’ που είναι ενσωματωμένο στον Τόμο της Α΄ Επιστημονικής Επετηρίδος του Οδοντιατρικού Τμήματος της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, 1970 «ο αείμνηστος καθηγητής Κ. Λογοθετόπουλος, υπουργός Παιδείας τότε, κατά την 1^ην Μαϊου 1941, ευρισκόμενος εις την υπό του Χίτλερ ορισθείσαν ως Εθνικήν Εορτήν της Γερμανίας , ότε συνηντήθημεν εις την οικίαν του τότε Γερμανού Προξένου Schönber διατελών από ετών ο επίσημος ιατρός του Προξενείου μου λέγει : ‘’Ακουσε Αλεξανδρίδη, θα κάνουμε εις την Θεσσαλονίκην Ιατρικήν Σχολήν και θα είσαι ο πρώτος Καθηγητής και Ιδρυτής αυτής ,‘ δεν έδωσα όμως καμμίαν σημασίαν εις τα λεγόμενά του.

Η υπόσχεσή του πραγματοποιήθηκε ολίγους μήνες αργότερον, με Νομοθετικό Διάταγμα της Κυβερνήσεως Τσολάκογλου υπ’ αριθμ. 1021/10-1-1942, σύμφώνως τω οποίω, προτάσει του επί των Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας Υπουργού Κ. Λογοθετοπούλου, ιδρύεται από το ακαδημαϊκόν έτος 1941-1942, Ιατρική Σχολή εις το Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, αφού προηγουμένως ορισθούν διά Διαταγμάτων ο αριθμός και το είδος των τακτικών και εκτάκτων Εδρών των Κλινικών και Εργαστηρίων , ο τρόπος Διορισμού των πρώτων Καθηγητών ως και πάσα λεπτομέρεια σχετική με την λειτουργίαν αυτής. Ούτως, εις την πράξιν, η Σχολή ελειτούργησεν από το ακαδημαϊκόν έτος 1942-1943. Δια του Βασιλικού Διατάγματος της 17-2-1942, διορίσθην, μαζί με τούς λοιπούς πρώτους Καθηγητές της Σχολής, τακτικός Καθηγητής της Παθολογικής Κλινικής,

μετά την επιλογή μας από λαμπρόν, εις την σύνθεσήν του, εκλεκτορικόν εκ της Ιατρικής Σχολής Αθηνών σώμα ( αποτελούμενον από τους Βλαδίμηρο Μπένση ως πρόεδρο, Σπύρο Λιβιεράτο ως αντιπρόεδρο, Μαρίνο Γερουλάνο ως β΄ αντιπρόεδρο, Αναστάσιο Αραβαντινό, Γεώργιο Καραγιαννόπουλο, Μαθιό Γεωργόπουλο και Ιωάννη Γεωργιάδη ) και ορκίσθημεν την 23^ην Δεκεμβρίου 1942. Δι’ αποφάσεως του Υπουργού Παιδείας και με ομόφωνον γνώμην των εκλεγέντων Καθηγητών εξελέγην ο πρώτος Κοσμήτωρ της Σχολής. Ο Πρύτανης Στίλπων Κυριακίδης με συνεχάρη και με ερώτησεν πως νομίζω ότι θα εγγράψω φοιτητές και πως θα λειτουργήσει η Σχολή.Σπουδαίον πρόβλημα ήτο πού θα εγκατασταθούν αι κλινικαί. Τα υπάρχοντα Νοσοκομεία ήσαν εγκαταλελειμένα από τον Γερμανικόν Στρατόν. Εζητήσαμεν να μας διατεθεί το Παπάφειον Ορφανοτροφείον ή η Σχολή Βαλαγιάννη δια την εγκατάστασιν της Ιατρικής Σχολής, πλήν όμως αμφότερα ήτο κατειλημμένα από τα Γερμανικά Στρατεύματα.Μετά μεγάλης δυσκολίας κατορθώσαμεν να μας δοθεί έν εβραϊκόν Σχολείον το οποίον μετετράπη εις Ανατομείον, ως τραπέζας δε διά την τοποθέτησην των πτωμάτων προς άσκησην των φοιτητών ελάβαμεν μάρμαρα από τα παρακείμενα εβραϊκά νεκροταφεία.Το Δημοτικόν Νοσοκομείον και το Προσωρινόν Προσφυγικόν Νοσοκομείον εις Καλαμαριάν ηδυνάμεθα να τα χρησιμοποιήσωμεν ως παραμένοντα σχετικώς ελεύθερα. Τα εργαστήρια Φυσιολογίας και Φαρμακολογίας εγκατεστάθησαν εις κτίριον επί της οδού Παρασκευοπούλου-την λεγομένην « Διεθνή Λέσχην »-που μας παρεχωρήθη τη μεσολαβήσει ενός Γερμανού ονόματι Hartmann, ανωτέρου υπαλλήλου της Wohnungsamt.΄Ετσι απεφασίσθη υπό της Συγκλήτου να αρχίσει η λειτουργία της Σχολής την 1^ην Απριλίου 1943 με πρώτον μάθημα της Ανατομίας σε αίθουσα του Πειραματικού Γυμνασίου. Εν συνεχεία έκαμα εγώ εναρκτήριον μάθημα εις την αίθουσαν του Θεάτρου της Σχολής Βαλαγιάννη σε φοιτητάς του 5^ου έτους. Είχα εν όλω πέντε φοιτητάς, τρείς εκ των οποίων ήτο ο Τάκης Αλεξανδρίδης, υιός του αδερφού μου Σάκη, ο Βασίλειος Σταμούλης, υιός της αδερφής μου Ευπραξίας και ο Ιωάννης Κυριαζίδης, αδερφός της συζύγου του ανηψιού μου Βάσσως Δημητρ. Αλεξανδρίδη».

Ο Αλεξανδρίδης διετέλεσε Κοσμήτωρ της Σχολής τα δύο πρώτα έτη της λειτουργίας της ( 1942-1943 και 1943-1944) αλλά και το ακαδημαϊκό έτος 1944-1945 ως Προκοσμήτωρ, λόγω της συνεχούς απουσίας εκ της Σχολής του εκλεγέντος Κοσμήτορος, ενώ η τελευταία του Κοσμητεία του ήταν το ακαδημαϊκό έτος 1958-1959, οπότε και αποχώρησε από την Σχολή λόγω ορίου ηλικίας.

Στις 25 Μαρτίου 1945 εκφωνεί στην μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου τον πρώτο «ελεύθερο» Πανηγυρικό μετά τη Κατοχή ως Κοσμήτωρ της Ιατρικής Σχολής.

Το 1948 ο Κάρολος αρχίζει έρευνες για τις αιμοσφαιρινοπάθειες και πρώτος περιγράφει περίπτωση δρεπανοκυτταρικής αναιμίας στο χωριό Φούρκα Χαλκιδικής. Μέχρι τότε επικρατούσε η ιδέα ότι στη Βόρειο Ελλάδα δεν υπήρχαν κληρονομικές αιμοσφαιρινοπάθειες, απέδειξε όμως με τις έρευνές του σε χωριά της Χαλκιδικής, (Νικήτη, Ορμύλια κ.ά ) ότι 30% των κατοίκων είναι φορείς του στίγματος, συνέστησε περιστολή της κληρονομικής συνέχειας και ανακοίνωσε τα πορίσματά του σε Διεθνές Συνέδριο για τις αιμολυτικές Αναιμίες στην Βαρκελώνη, στη Κένυα , στην Ινδία, στην Νέα Υόρκη και το 1951 έδωσε διάλεξη στο Λονδίνο προσκεκλημένος της εκεί Βασιλικής Ιατρικής Εταιρείας.

Παρετήρησε , επίσης, ότι στην Βόρειο Ελλάδα η δρεπανοκυτταρική ήταν συχνότερη της μεσογειακής, σε αντίθεση με την νότιο Ελλάδα όπου παρατηρήθηκε το αντίστροφο.Στις έρευνές του αυτές είχε σαν βοηθούς τους Επιμελητές της Α΄ Παθολογικής Κλινικής Βασιλεία Τσιγαλίδου, Τάκη Αλεξανδρίδη, Βασίλειο Σταμούλη και Γραμμένο.

΄Οπως ήδη αναφέρθηκε, όταν το 1911 ο Κάρολος επέστρεψε από την Γερμανία στην γενέτειρά του στις Σέρρες, «βρήκα μαινόμενη μεγάλη επιδημία χολέρας, ενώ υφίστατο ακόμη τουρκικό καθεστώς και υγειονομική υπηρεσία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη» (από το Βιογραφικό Σημείωμα του Καρόλου Αλεξανδρίδη το 1960 για την υποψηφιότητά του ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών) « Έπεισα λοιπόν τον Τούρκο Διοικητή της πόλεως να με δεχθή και του υπέδειξα ως ελάχιστα στοιχειώδη μέτρα την χρήση γάλακτος ασβέστου για τη απολύμανση ρείθρων και οχετών, την σύσταση στο κοινό να βράζει οτιδήποτε τρώγει και την απομόνωση των αρρώστων. Να σημειωθή ότι ο κόσμος απέφευγε να καλεί ιατρό διότι επεκράτει η πεποίθησις ότι οι ιατροί ήσαν ορκισμένοι να φονεύουν τους αρρώστους για να σταματήσει η επιδημία. Σημειώνονταν δε βιαιοπραγείες και φόνοι ιατρών οι οποίοι εθεωρήθησαν ένοχοι διά τον θάνατον ασθενών τους οποίους είχαν επισκεφθή. Η γνώμη αυτή επικρατούσε και μεταξύ μορφωμένων ανθρώπων και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού όπου παρουσιάσθηκε επιδημία χολέρας. Μεγαλυτέρα πείρα της χολέρας απέκτησα όταν το 1913, διαρκούντος εισέτι του Ελληνοβουλγαρικού πολέμου, εγκαταστάθηκα στην Θεσσαλονίκη όπου επίσης υφίστατο επιδημία χολέρας. Διορίσθηκα κατ’ αρχήν Υποδιευθυντής και βραδύτερον Διευθυντής του Δημοσίου Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων. Τούτο απετελείτο από μίαν σειράν παραγκών από πεπιεσμένο χαρτί ή ξύλο, το όλο συγκρότημα περιεβάλετο από συρματόπλεγμα και ετέλει υπό συνεχή επιτήρηση αστυνομικού φυλακείου, για να αποφεύγεται η επικοινωνία των έξω με τους εν τω Νοσοκομείω. Η κατάσταση από απόψεως νοσηλευτικού προσωπικού ήταν εντελώς πρωτόγονη, αφ’ενός λόγω ελλείψεως προσωπικού, λόγω του συνεχιζομένου πολέμου, αφ’ετέρου λόγω του φόβου της μολύνσεως. Επειδή το προσωπικό αποτελούνταν από άτομα τελείως άσχετα από απόψεως νοσηλευτικής και συχνά αγράμματα, ήμουν υποχρεωμένος να τους κάνω στοιχειώδη μαθήματα νοσηλευτικής. Χάρις και στον επί κεφαλής της Υγειονομικής Υπηρεσίας της Μακεδονίας και αργότερα Διευθυντή του Υπουργείου Υγιεινής, Μικροβιολόγου-Υγειονολόγου Φωκίωνα Κοπανάρη, ανθρώπου εργατικού, δραστηρίου και μεγάλης οργανωτικής ικανότητος, η κατάσταση βελτιώθηκε βαθμηδόν, το Νοσοκομείο εφοδιάσθηκε με απολυμαντικό κλίβανο, κυτίον νεκροψίας και αρκετά καλό εργαστήριο. Παράλληλα ανέλαβα και έδινα μαθήματα μικροβιολογίας, υγιεινής και παθολογικής ανατομίας εις τους τότε πρωτοδιορισθέντες Νομιάτρους.

Οι επιστημονικές μου παρατηρήσεις επί της χολέρας δημοσιεύθηκαν στα πεπραγμένα της Διεύθυνσης Υγιεινής του Υπουργείου Εσωτερικών. Αι παρατηρήσεις μου κατά την επιδημίαν με έπεισαν, ότι η θεωρία των PETTENKOFER και EMMERICH λεγομένη GRUNDWASSERTHEORIE ή BODENTHEORIE καθ΄ήν η μετάδοσις της νόσου χολέρας και τυφοειδούς πυρετού από ασθενήν εις άλλον υγιά είναι ανύπαρκτος ή σπανιωτάτη, καθ’ότι διά να γίνη το μικρόβιον εκ νέου μολυσματικόν έπρεπε να διέλθη από το έδαφος, ήτο ορθή. Επίσης, επείσθην διά την ορθότητα της θεωρίας, εκ του γεγονότος ότι εντός του Νοσοκομείου παρ’όλας τας επικρατούσας δυσμενείς συνθήκας από απόψεως απομονώσεως και απολυμάνσεως δεν παρετηρήθη ουδεμία περίπτωσις προσβολής του προσωπικού, επίσης δε εντός της πόλεως τα κρούσματα παρουσιάζοντο ομαδικώς εντός των οικιών και ουχί διαδοχικώς.

΄Αλλη επίσης επιδημία κατά τη ιδίαν εποχήν ήτο της ευλογίας. Είχομεν διασκευάση ιδιαίτερον περίπτερον με ερυθρούς υαλοπίνακες και φώτα ερυθρά σύμφωνα με την θεωρίαν του FINGEN, ότι διά του τρόπου τούτου απεφεύγετο ο σχηματισμός ουλών, πράγμα το οποίον δέν επιβεβαιώσαμεν. Πειραματικώς παρήγαγον τα σωμάτια του GUARNIERI εις κερατοειδή κονίκλου κατόπιν σκαριφίσματος του κερατοειδούς και επαλείψεως πύου φλυκταινών ευλογίας, πράγμα το οποίον εθεωρείτο τότε εργαστηριακή απόδειξις της νόσου.

Την ιδίαν εποχήν είχομεν επιδημίαν επιδημικής μηνιγγίτιδος. Διά πρώτην φοράν εφηρμόσαμεν τότε εις ευρείαν κλίμακα την θεραπείαν δι’ενδοραχιαίων ενέσεων αντιμηνιγγιτικού ορού με καλά αποτελέσματα.

Άλλη επιδημία ήτο η της βοβωνικής πανώλους ήτις ενέβαλε εις πανικόν και τους ιατρούς ακόμη. Εφηρμόσαμεν δια πρώτην φοράν αντιπανωλικόν ορόν, πράγμα το οποίον είχε γίνει, όσον αφορά εφαρμογήν προφυλακτικού εμβολίου, και εναντίον της χολέρας, χρισημοποιηθέντος επίσης αντιχολερικού εμβολίου δια πρώτην φοράν. Επίσης είχομεν αρκετάς περιπτώσεις υποστρόφου πυρετού. Την ιδίαν σχεδόν εποχήν εξερράγη η πανδημία της Ισπανικής γρίππης, είχε δε εκφρασθή η γνώμη εις τας αρχάς ότι ίσως επρόκειτο περί πανωλικής πνευμονίας. Άλλη επιδημία ήτις επίσης εξεδηλώθη το 1915-16 μετά την υποχώρησιν των Σέρβων Συμμάχων μας κατά τον πόλεμον, ήτο ο εξανθηματικός τύφος, οπότε οι φεύγοντες κάτοικοι της Σερβίας κατέφυγον εις τη πόλιν μας, εις αθλίαν κατάστασιν και φθειριώντες.

Άλλο θέμα με το οποίον απησχολήθην ήσαν τα γαστρεντερικά και ηπατικά νοσήματα.

Ήδη ευρισκόμενος εις Σέρρας παρηκολούθησα μίαν πραγματικήν επιδημίαν αποστημάτων του ήπατος με πολύ κακήν πρόγνωσιν. Προφανώς επρόκειτο περί αμοιβαδικών αποστημάτων καθ’ότι συγχρόνως υφίστατο επιδημία δυσεντερίας βαρείας μορφής, πλην η τότε επικρατούσα κατάστασις εις Σέρρας καθίστα αδύνατον την εργαστηριακήν έρευναν. Παρομοίαν επιδημίαν αποστημάτων του ήπατος παρηκολούθησα και το 1915 εν Θεσσαλονίκη. Συχνότατοι ήσαν την ιδίαν εποχήν οξείαι μορφαί δυσεντερίας αμοιβαδικής φύσεως. Βραδύτερον αύται έγιναν αραιότεροι και επεκράτουν πλέον μορφαί κολίτιδος υποξείαι, βραδύτερον δε χρόνιαι, συνήθως με συμμετοχήν ηπατοπαθείας και χολοκυστοπαθείας.

Άλλο κεφάλαιον με το οποίον ησχολήθην ήσαν τα αιματολογικά νοσήματα. Ήδη από των φοιτητικών μου χρόνων εις την Κλινικήν του Μονάχου όπου ειργαζόμην ως υποβοηθός, κυριαρχούσαν θέσιν είχεν η αιματολογία, καθ’ότι ο Διευθυντής μας Καθηγητής RICHARD MAY ήτο εκ των γνωστοτέρων αιματολόγων της εποχής. Τούτο με διευκόλυνε μεγάλως εις την μελέτην της μαστιζούσης την χώραν μας τότε ελονοσίας, ήτις μεγάλως με απησχόλησεν αφ’ότου κατήλθον εις τη Ελλάδα. Ιδιαίτερον ενδιαφέρον δι’εμέ είχεν ο εις τους χρονίους ελονοσούντες παρουσιαζόμενος ικτερώδης αιμοσφαιρινουρικός πυρετός. Η συχνότης του ήτο αφάνταστος. Είχομεν το θλιβερόν π α γ κ ό σ μ ι ο ν ρεκόρ συχνότητος ελονοσιοπλήκτου χώρας του κ ό σ μ ο υ. Εξέφερον ιδικάς μου θεωρίας περί της παθογενίας και αιτιολογίας της νόσου ταύτης, αντικρούσας την τότε γενικώς υφισταμένην γνώμην, ότι η νόσος ωφείλεται σχεδόν αποκλειστικώς εις την χρήσιν της κινίνης. Ως πρώτος περιέγραψα την κατά τον αιμοσφαιρινουρικόν πυρετόν υφισταμένην υψηλήν αζωθαιμίαν οφειλομένην εις οξείαν νεφρονέκρωσιν.

Πρώτος περιέγραψα περιπτώσεις σπλαγχνικής λεϊσμανιάσεως εν Μακεδονία, της οποίας έκτοτε ανευρέθησαν πολλαί εστίαι. Ούτω εδόθη ερμηνεία εις πολλάς περιπτώσεις παρουσιαζούσας μεγαλοσπληνίαν, αναιμίαν και καχεξίαν και χαρακτηριζομένας ως κινινοαντόχους περιπτώσεις ελονοσίας. Οι άνθρωποι ούτως εδηλητηριάζοντο κυριολεκτικώς από τας μεγάλας δόσεις της χορηγουμένης κινίνης υπό μορφήν καταποτίων ή ενέσεων, επισπευομένης κατ’αυτόν τον τρόπον της κακής εκβάσεως της νόσου. Πολλαί τοιαύται μορφαί ωφείλοντο επίσης, εις νόσον του COOLEY ή δρεπανοκυττάρωσιν.

Διαρκούσης της γερμανικής κατοχής ησχολήθην ιδιαιτέρως με τας νόσους του υποσιτισμού και των αβιταμινώσεν, περιγράψας αθρόας περιπτώσεις οιδημάτων εκ πείνης, πελάγρας, BERI-BERI και υποδείξας ως πηγήν ζωϊκού λευκώματος, λόγω σχεδόν παντελούς ελλείψεως κρέατος και ιχθύων, την ζυθοζύμην ήτις υπήρχε σχετικώς άφθονος.

Η επικρατούσα μεγάλη συχνότης της φυματιώσεως ήτο επόμενον να κινήση το ενδιαφέρον μου και να ασχοληθώ με αυτήν. Ως πρώτος εισήγαγον την θεραπείαν της φυματιώσεως των πνευμόνων διά τεχνητού πνευμοθώρακος εις Βόρειον Ελλάδα και την εφαρμογήν θεραπείας δια TUBERCULIN KOCH εις ομοιοπαθητικάς σχεδόν δόσεις. Διά τας φυματιώσεις του δέρματος και των οστών εφήρμοζα την θεραπείαν δι’ανάλου διαίτης των GERSON-SAUERBRUCH.

Όσον αφορά τας νόσους της καρδίας και του κυκλοφορικού συστήματος, πρώτος εφήρμοσα την ηλεκτροκαρδιογραφίαν εν Βορείω Ελλάδι και περιέγραψα τας πρώτας περιπτώσεις εμφράκτου του μυοκαρδίου. Την πρωτοπαθή υπερπίεσιν εχαρακτήρισα ως νόσον προσαρμογής, οφειλομένην δηλαδή εις Στρεσσικούς παραγοντας, συστήσας μεταξύ άλλων και την εφαρμογήν της νηστειοθεραπείας προς καταπολέμησίν της.

Ιδιαίτερον ενδιαφέρον δια την ιστορίαν της ιατρικής είχον και αρκεταί των εργασιών μου αφιερωμέναι εις το θέμα τούτο, ως η « Εισαγωγή εις την Κλινικήν Παθολογίαν» όπου αναφέρεται η ιστορική εξέλιξης της κλινικής παθολογίας και η «Περί έργων του Δημοκρίτου των εχόντων σχέσιν με την ιατρικήν».

Τέλος αναφέρω ότι χειρίζομαι ανέτως την γερμανικήν, γαλλικήν και αγγλικήν γραπτώς και προφορικώς, έχω αρκετάς γνώσεις ιταλικής, ισπανικής και πορτογαλλικής ούτως ώστε να δύναμαι να χρησιμοποιώ ιατρικά συγγράμματα και περιοδικά, ομιλώ αρκετά καλά την τουρκικήν , τα τελευταία δε έτη εκμανθάνω την ρωσσικήν αποκτήσας ήδη αρκετάς γνώσεις αυτής».

Δημοσίευσε ή ανακοίνωσε άνω των 200 εργασιών εκ των οποίων οι 98 σε διεθνή περιοδικά και συνέδρια. Τίτλοι μερικών από τις σημαντικότερες: 1. DIE SCHWERLINIE DES MENSCHLICHEN KÖRPERS BEI STEHENDER STELLUNG-IHR LAGE IN BEZUG AUF DIE FÜSSE . INAUGURAL DISSERTATION, MÜNCHEN, 1911. «SUMA CUM LAUDE»

2. CASI DI KALA AZAR OSSERVATI IN MACEDONIA RIVISTA DI TERAPIA PRACTICA, JUNIO 1927, MILANO

3. ÜBER DAS VORKOMMEN VON KALA AZAR IN MAZEDONIEN. ARCHIV FÜR SCHIFFS. UND TROPEN- HYGIENE, BAND 33. 1929.

4. ZUR BEHANDLUNG CHRONISCHER MALARIA BEI SCHWANGEREN. THERAPIE DER GEGENWART , MÜNCHEN, FEBRUAR, 1931

5. LA NEPHROSE AIGUE OU NEPHROPATHIE EPITHELIALE TUBULAIRE DE LA BILIEUSE HEMOGLOBINURIQUE. COMTES RENDUS DU IIIe CONGRES INTERNATIONAL DE PATHOLOGIE COMPAREE, FRANCE, 1936.

6. DIA BEHANDLUNG DER CHRONISCHEN MALARIA UND MALARIA-FOLGEN (ANAEMIE, MEGALOSPLENIE, KACHEXIE) DURCH HOHE DOSEN VON NATR. KOKODYLICUM ‘ FESTSCHRIFT NOCHT, DEUTSCHLAND, 1937.

7. ÜBER DIE AETIOLOGIE UND PATHPOGENESE DES SCHWARZWASSERFIEBERS. ARCHIV SCHRIFTTS . UND TROPEN-HYGIENE HEFT 7, 1937.

8. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΙΔΗΜΙΚΟΥ ΙΛΙΓΓΟΥ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ. ΤΕΥΧΟΣ 4^ΟΝ 1937.

9. ΠΕΡΙ ΗΛΕΚΤΡΟΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΕΜΦΡΑΚΤΟΥ ΤΟΥ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ. ΠΡΑΚΤ. ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ 1938.

10. ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΟΛΙΚΟΥ ΣΥΡΙΓΓΙΟΥ. Κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΟΥ, ΣΠ ΚΡΗΤΙΚΟΥ. ΑΡΧΕΙΟΝ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΤΕΥΧΟΣ 3^ΟΝ 1947.

11. ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ ΟΓΚΟΥ ΤΟΥ ΦΛΟΙΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΝΕΦΡΙΔΙΩΝ ΕΚ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΜΕ ΛΑΣΙΤΡΙΧΙΑΝ ΚΑΙ ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΑ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΠΕΟΥΣ. Κ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΟΥ, ΑΠ. ΦΑΣΙΑΝΟΥ. ΠΡΑΚΤ. ΙΑΤΡ. ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, 17.6.1948.

12. ΠΕΡΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥ ΜΥΕΛΩΜΑΤΟΣ Ή ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ KAHLER. ΠΡΑΚΤ. ΙΑΤΡ. ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ 4.11.1949.

13. HYPER-HYPO DYSPLENISM, BANTIS DISEASE, THE 1950 PROCEEDINGS OF THE INTERNATIONAL SOCIETY OF HAEMATOLOGY, CAMBRIDGE, 1950.

14.NUTRITIONAL MACROCYTIC ANAEMIA IN GREECE. THE 1950 PROCEEDINGS OF THE INTERNATIONAL SOCIETY OF HAEMATOLOGY, CAMBRIDGE, 1950.

15. ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΔΡΕΠΑΝΟΚΥΤΤΑΡΙΚΗΣ ΑΝΑΙΜΙΑΣ, 1^Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΕΝ ΒΟΡΕΙΩ ΕΛΛΑΔΙ, ΠΡΑΚΤ. ΙΑΤΡ. ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, 2.12.1949.

16. SICKLE CELL ANAEMIA , C. ALEXANDRIDES. TRANSACTIONS OF THE ROYAL SOCIETY OF TROPICAL MEDICINE AND HYGIENE, NO 6, 1951.

17. AN UNUSUAL EPIDERMIC CYST. YHE LANCET, MAI 1952.

18. FOCI OF SICKLEMIA IN NORTHEN GREECE. MALERIA ANAEMIA OF PREGNANCY. COMPTES RENDUS DU 58 CONGRES INTERNATIONAL DE PALUDISME ET DES MALADIES TROPICALES. ISTANBUL 1953.

18. DISPLENISMO DIS SPLINOMEGALIA TUBERCOLARE ‘ SINDROME SPLENO-EPATO-GANGLIONARE’. GAZETTA SANITARIA, ANNO 1954, No 10.

19. DER ERBGANG DER MITTELMEER- HAEMOPATHIEN. V KONGRESS DER EUROPÄISCHEN GESELLSCHAFT FÜR HAEMATOLOGIE, SEPT. 1955.

20. LIPOPHAGIC GRANULOMA ‘ THE NODULAR SYMMETRICAL LIPOSCLEROSIS AS COLLAGEN DISEASE’ . PROCEEDINGS OF THE THIRD INTERNATIONAL CONGRESS OF INTERNAL MEDICINE, STOCKHOLM,1964.

21. SUR UN CAS DE LEUCEMIE MEGACARYO-CYTAIZE. CONSIDERATIONS SUR LA PATHOGENIE ET LA CLASSIGICATIONS DES AFFECTIONS DU TISSU MYELOYTAIRE. C. ALEXANDRIDES, D. ALEXANDRIDES, V. STAMOULIS, S. TZIVANOPOULOS. 4. CONGRES DE LA SOCIETE INTERNATIONAL DE MEDICINE INTERNE, MADRID, 1956.

22. PROTOZOISCHE DERMPARASITOSEN. ( VORTRAG GEHALTEN VOR DER GESELLSCHAFT FÜR INNERE MEDIZIN IN WIEN AM 16 JUNI 1957, WIENER ZEITSCHRIFT FÜR INNERE MEDIZIN, HEFT II-1957.

23.ZUR BEHANDLUNG DER LEUKAEMIEN MIT COLGEMID. C. ALEXANDRIDES

D. ALEXANDRIDES, V. STAMOULIS, V. TSIGALIDOU. BLUT, HEFT 2, 1957.

24. TREATMENT AND PROPHYLAXIS OF PROTOZOAL INTESTINAL PARASITOSIS, 4^th CONGRESS OF THE INTERNATIONAL SOCIETY OF INTERNAL MEDICINE, PHILADELPHIA, 1958.

25. ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΙΝΩΔΟΥΣ ΟΣΤΕΪΔΙΤΙΔΟΣ. Κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΟΥ, Δ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΟΥ, Β. ΣΤΑΜΟΥΛΗ, Β. ΤΣΙΓΑΛΙΔΟΥ, ΔΕΛΤΙΟ ΙΑΤΡ. ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, 4.4.1958.

26. SYNDROME DE BUDD-CHIARI ET POLYCYTHEMIE VRAIE . K. ALEXANDRIDES, C. COCOVINIS ET V. TSIGALIDOU. REVUE INTERNATIONALE D’HEPATOLOGIE, No 3 1959.

27. GREEK DERIVATIVES IN MEDICINE, TRANSACTIONS OF THE ROYAL SOCIETY OF TROPICAL MEDICINE AND HYGIENE, VOL 55, P. 105-106, 1961.

28. DIE HEREDITÄREN MITTELMEER-HAEMOGLOBINOPATHIEN IN GRIECHENLAND. WIENER ZEITSCHRIFT FÜR INNERE MEDIZIN, HEFT 2,1961

29. ÜBER DIE KRANKHEITEN DES KAISERS ALEXIOS I. KOMNINOS.

Vortrag gehalten in 12. internationalen Byzantinologischen congress. Byzantinische Zeitschrift, Band 55, 1962.

30. SUR LA FREQUENCE DES HAEMOGLOBINOPATHIES MEDITERANNES EN GRECE. PROC. 9, CONGR. SOC. HAEMOP. , LISBON 1963, S. KARGER, BASEL.

31. Αι πρόοδοι και εξελίξεις της Ιατρικής κατά τα τελευταία έτη. Η θέσις του ιατρού εν αυτή, πρόβλεψις διά την μελλοντικήν πρόοδον και εξέλιξιν.

Ομιλία γενομένη εις την Ακαδημίαν Αθηνών κατά τη Συνεδρίαν της 21^ης Απριλίου 1963. 32. Η φύσις, προέλευσις , αρχή και εξέλιξις της ζωής επί της γής.Η εμφάνισης του ανθρώπου και η βιολογική, γενετική και πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξης αυτού.

Ομιλία γενομένη εις την Ακαδημίαν Αθηνών κατά την Συνεδρίαν της 26^ης Νοεμβρίου 1965.

33. SUR LES MALADIES DE L’EMPEREUR THEODOROS I. LASKARIS. COMMUNICATION FAITE AU XIII CONGRES INTERNATIONALE BYZANTINOLOGIE, OXFORD, SEPTEMBER, 1966.

Δημοσίευσε επίσης πολλά εκλαϊκευμένα άρθρα σε Εφημερίδες, περιοδικά και ημερολόγια και άρθρα περιγραφής νόσων στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια.

Διετέλεσε επί διετίαν πρόεδρος του γενικού Κεντρικού Νοσοκομείου.

Την Α΄Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική υπηρέτησε επί 17 έτη. Την περίοδο αυτή προσπάθησε και επέτυχε να εισάγει κάθε τι νεώτερο και προδευτικό πρός όφελος των ασθενών, όπως π.χ. την εγκατάσταση του πρώτου στην Ελλάδα τεχνητού νεφρού, την οργάνωση αιματολογικού-μικροβιολογικού εργαστηρίου με υπεύθυνη την Βασιλεία Τσιγαλίδου και αργότερα τους Μελισσά και Καραγεωργίου.

Το 1959 αποχωρεί της υπηρεσίας του Πανεπιστημίου λόγω ορίου ηλικίας αλλά δεν σταματά τις δραστηριότητές του.Με επιθυμία του διαδόχου του στη Α΄παθολογική κλινική Δημητρίου Βαλτή, συνεχίζει να παρέχει τις υπηρεσίες του στην κλινική κατά την απουσία του Διευθυντού της. Όπως αναφέρει ο καθηγητής Δ. Καραμήτσος, που την εποχή εκείνη ήταν βοηθός του Βαλτή, κάποτε που χρειάστηκαν την βοήθεια του Αλεξανδρίδη για κάποιον ασθενή, ήρθε και έθεσε την διάγνωση « πυρετός της Μασσαλίας » κάτι που ήταν σε όλους άγνωστο! Ο Δ. Βαλτής, στις παραδόσεις του από αμφιθεάτρου, αναφέρονταν στον Αλεξανδρίδη ως «ο σοφός εκείνος προκάτοχός μου».

Μετά από από πρόταση των μελών της Ακαδημίας Αθηνών, Γ. Ιωακείμογλου, Κ. Χωρέμη και Ι. Ξανθάκη καταθέτει το 1960 το Βιογραφικό του Σημείωμα ( από το οποίο άντλησα πολλές πληροφορίες για το έργο του) και εκλέγεται « κατά την ιδαιτέραν συνεδρίαν της Ολομελείας την 15^ην Ιουνίου 1961 αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας, εν τη Τάξει των Θετικών Επιστημών» προεδρεύοντος του Ιωάννη Τρικαλλινού. Κατά τη ίδια Συνεδρία εκλέγεται και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος τακτικό μέλος της.

Ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών κάνει αρκετές ομιλίες, που δημοσιεύθηκαν στα Πρακτικά της, από τις οποίες δύναται να αντιληφθή κανείς το ευρύ και ανήσυχο πνεύμα του και τις βαθειες γνώσεις του σε θέματα που ξεπερνούν τα στενά όρια της Ιατρικής επιστήμης και περνούν στα όρια της φιλοσοφίας .

Σε μία από τις διαλέξεις του αφού αναφέρει όλες τις υπάρχουσες θεωρίες για την προέλευση της ζωής, αναπτύσει τεκμηριωμένες προβλέψεις για την εξέλιξή της, που άπτονται αρμονικά καί της φιλοσοφίας καί της ιατρικής επιστήμης και είναι πραγματικά διαχρονική.

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από ομιλίες του Καρόλου Αλεξανδρίδη στην Ακαδημία Αθηνών την 21^ην Απριλίου 1963 και την 25^ην Νοεμβρίου 1965 (σε ηλικία 80 ετών) :

«Παρ’ όλας τας κολοσσιαίας προόδους της επιστήμης παραμένουν ακόμη πολλά προς μελέτην και έρευναν.Υπάρχουν προβλήματα και ερωτήματα τα οποία υπερβαίνουν την ικανότητα αντιλήψεως του ανθρώπου. Είναι δε ταύτα, η ιδέα του απείρου, του χώρου και του χρόνου, η τοπική και χρονική αρχή του σύμπαντος, η αιτία και σκοπιμότης της δημιουργίας. Καμμία θεωρία δεν ερμηνεύει πώς παρήχθη από το ανόργανον το οργανικόν και πώς από αυτό το ψυχικόν και πνευματικόν. Μυστηριώδη είναι ακόμη και χρήζοντα ερεύνης τα ζητήματα της λεγομένης ε ξ ω α ι σ θ η σ ι α κ ή ς αντιλήψεως (extrasensory perception) , ως η τ η λ ε π ά θ ε ι α, δηλαδή η επικοινωνία μεταξύ του πνεύματος ενός ανθρώπου με το πνεύμα ενός άλλου ευρισκομένου εις μεγάλην απόστασιν, η c l a i r v o y a n c e, δηλαδή η επικοινωνία ενός ανθρώπου με γεγονότα λαμβάνοντα χώραν εις μεγάλην απόστασιν, αλλά και έτερων λεγομένων υπερφυσικών φαινομένων ως ο υ π ν ω τ ι σ μ ό ς, η β α σ κ α ν ί α, η κ α τ ά ρ α, η μ α γ ε ί α και τα θρησκευτικά θεραπευτικά θ α ύ μ α τ α.

Ίσως μελλοντικά επιτευχθή η, δια συσκευών του τύπου του ηλεκτροκαρδιογράφου ή οιασδήποτε άλλης συσκευής, σύλληψις και καταγραφή των ψυχικών λειτουργιών, της ψυχικής ακτινοβολίας του ατόμου, ως και των αποτελεσμάτων αυτής επί άλλων ατόμων, οπότε θα κατωρθούτο η ερμηνεία των φαινομένων αυτών. Ίσως επιτευχθή η ανεξαρτοποίησης του φλοιού του εγκεφάλου από τον θάλαμον ούτως ώστε αι λογικαί σκέψεις αυτού να μην επηρρεάζονται από συναισθήματα, παρορμήσεις και έξεις, χωρίς όμως να φθάση εις το σημείον, ώστε να καταστή ο άνθρωπος έν όν διεπόμενον αποκλειστικώς από την λογικήν. Επεχειρήθη να δοθούν διάφοροι, αλλά μη ικανοποιητικαί ερμηνείαι, ως η ύπαρξις νέου είδους ακτινοβολίας ή η θεωρία του C.G. Jung περί συγχρονισμού. Επίσης αξιοσημείωτα είναι τα εξαιρετικά, εν πολλοίς ανεξήγητα, επιτεύγματα των YOGI, οίτινες κατορθώνουν να κινούν κατά βούλησιν έναν μεμονωμένον μύν, τους λείους μύς, ως επίσης να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν τον ρυθμόν της καρδίας κατά βούλησιν. Περιγράφουν ωσαύτως παραδόξους σωματικάς αισθήσεις τας οποίας ονομάζουν KUNTALINI.

Χάρις εις τας μεγάλας προόδους του πολιτισμού, αίτινες επετεύχθησαν διά της επιστημονικής ερεύνης, ηυξήθησαν καταπληκτικώς αι γνώσεις του ανθρώπου και βαίνουν αυξανόμεναι με συνεχώς ταχύτερον ρυθμόν Παρ’ όλας τας προόδους πνεύμα απαισιοδοξίας επικρατεί εις μέγα μέρος του κόσμου. Κοντά εις τα μεγάλα ερωτήματα περί του σκοπού της δημιουργίας του κόσμου, της Γής και του ανθρώπου, τα οποία πολλάκις γεννούν ανήσυχον απαισιοδοξίαν, έρχεται και η εκ του κινδύνου της ατομικής βόμβας πρόσθετος απαισιοδοξία. Ευτυχώς εις την φαινομενικώς δικαιολογημένην ταύτην απαισιοδοξίαν υπάρχουν φωτεινά σημεία, δίδοντα ελπίδας διά καλυτέραν αντίληψιν περι του μελλοντος της ανθρωπότητος και προερχόμενα από την τάξιν των επιστημόνων. Ο επιστημονικός κόσμος έφθασεν εις το σημείον να αποτελεί τρόπον τινά μίαν κοινωνίαν de facto, η οποία, ελπίζομεν, προσεχώς να γίνη de jure. Η υφισταμένη συναδέλφωσις του επιστημονικού κόσμου θα ηδύνατο εν τη ενώσει του να επιβάλη την νοοτροπίαν ταύτην της συναδελφώσεως και συνεργασίας εις τους πολιτικούς . Αι διάφοροι διεθνείς οργανώσεις, ιδία ο Ο.Η.Ε. και το Διεθνές Δικαστήριον της Χάγης, δίδουν τοιαύτας ελπίδας. Ιδεώδες θα ήτο η ύπαρξις μιας Παγκοσμίου Κυβερνήσεως και, ει δυνατόν, με κυβερνήτας επιστήμονας. Αυτή είναι και πρέπει να είναι μία αισιόδοξος προοπτική δια το μέλλον της ανθρωπότητος: η δημιουργία Παγκοσμίου Νοοσφαίρας, όπως προβλέπει ο de Chardin!».

΄Αλλο απόσπασμα : «...Εκείνο το οποίον είναι θλιβερόν είναι, ότι δεν γίνεται τίποτε ή σχεδόν τίποτε, δια την ελάττωσιν ή πρόληψιν των νόσων, αίτινες οφείλονται εις τας δυσμενείς συνθήκας του περιβάλλοντος και όχι εις κληρονομικούς ή συγγενείς παράγοντας. Ενώ καταβάλλεται κάθε φροντίς δια το βρέφος αφ’ ότου γεννηθή δια την σωματικήν του ανάπτυξιν με παρακολούθησιν του βάρους του, με ωρισμένον διαιτολόγιον, με τα πολλαπλά προφυλακτικά εμβόλια κ.λ.π., δεν γίνεται σχεδόν τίποτε διά την ψυχικήν του διάπλασιν. Αποτέλεσμα αυτού είναι η αύξησις της παιδικής εγληματικότητος η στρατιά των τεντυμπόηδων, βραδύτερον δε των απαισίων εγκλημάτων, ως της παιδοκτονίας, πατροκτονίας, αιμομιξίας και σεξουαλικών διαστροφών. Λόγω της καταστάσεως ταύτης γενική αγωνία κατέχει την ανθρωπότητα. Πού πάμε, πού βαδίζομεν με τον σημερινόν κατήφορον του κακού. Δεν είναι μόνον ο κίνδυνος του θερμοπυρηνικού πολέμου που απειλεί με σχεδόν εξαφάνισιν του ανθρωπίνου γένους , αλλά κυρίως η ηθική κατάπτωσις του ανθρώπου. Τι πρέπει να γίνη, πως να σταματήσωμεν τον κατήφορον προς τον οποίον οδεύομεν με διαρκώς επιταχυνομένην ταχύτητα. Γίνονται μερικαί προσπάθειαι εις διεθνή κλίμακα, όπως το moral rearmament με σκοπόν τον ηθικόν επανεξοπλισμόν του ανθρώπου του Institut de la vie των Παρισίων, το οποίον έχει ως πρόγραμμα την εξέτασιν και βελτίωσιν του ανθρώπου απο απόψεως βιολογικής, ψυχικής και ηθικής. Πλήν της εις διεθνή κλίμακα κινήσεως ταύτης, τι θα ηδύνατο να πράξη ο ιατρός εις το στενόν του περιβάλλον; Προς τούτο φρονώ, ότι θα έπρεπε ο ιατρός να εμπνέεται από τα μεγάλα ηθικά παραγγέλματα του Ιπποκράτους, να καταρτίζεται κάπως ειδικώτερον διδασκόμενος από τα πρώτα έτη των σπουδών του με την φυσιολογίαν και τη ψυχολογίαν, βραδύτερον δε να ενστερνισθή την ψυχοσωματικήν σκέψιν εν τη ιατρική, θα έπρεπε μάλιστα να ιδρυθή ιδιαιτέρα έδρα ψυχικής υγιεινής, ούτως ώστε να είναι ικανός να δίδη τας καλάς του συμβουλάς, ιδιαιτέρως διά τη ψυχικήν υγείαν των παίδων. Αυτό βεβαίως θα ήτο ευκολώτερον, άν υπήρχεν ακόμη η συνήθεια του οικογενειακού ιατρού, ο οποίος εις πολλάς περιπτώσεις παρηκολούθει δύο και τρείς γενεάς της ιδίας οικογενείας και εγνώριζε λεπτομερώς την ψυχοσύνθεσιν γονέων και παιδιών. Το έργον του ιατρού θα έπρεπε να είναι συνδυασμένον με το έργον του διδασκάλου και του ιερέως. Ευτυχώς σήμερον η θρησκεία τείνει να συμβαδίση με την ιατρικήν εις την αντίληψιν περί ψυχής. Ο δυϊσμός εις την «περί σώματος και ψυχής » αντίληψιν εις την θρησκείαν τείνει να εξαλιφθή και να πλησιάση τη ενιστικήν αντίληψιν της ιατρικής περί ενότητος σώματος και ψυχής. Ιατρός, δάσκαλος και ιερεύς θα ηδύναντο να αποτελέσουν μίαν ανωτέρας αποστολής τριάδα, της οποίας ο ωραίος αγών διά την ψυχικήν διάπλασιν του ανθρώπου θα είναι πολύ ανώτερος και ωραιότερος από όλας τας προόδους της ιατρικής, ήτις επέτυχε μεν να παρατείνη την διάρκειαν της ζωής αλλά με ανθρώπους πολλάκις κατωτέρους βιολογικώς κα σωματικώς και ιδιαιτέρως ψυχικώς. Θα ηδύνατο δε τούτο να επιτευχθή επί μιας επιστημονικής βάσεως και προγραμματισμού. Τότε θα επετυγχάνετο το ιδεώδες της Πολιτείας του Πλάτωνος και της διδασκαλίας του Χριστού. Είναι τούτο όνειρον, ουτοπία; Νομίζω όχι. Ό,τι επετεύχθη και συνεχώς επιτυγχάνεται εις τον υλικόν κόσμον το οποίον, δεν θα εφαίνετο προ ολίγων ακόμη ετών ως ουτοπία, θα δύναται νομίζω να επιτευχθή και εις τον ψυχικόν κόσμον».

Τελευταίο απόσπασμα :

« Εξεθέσαμεν τα εκπληκτικά αποτελέσματα τα οποία επιτυγχάνουν σήμερον αι βιολογικαί επιστήμαι, έχοντα προοπτικήν δημιουργίας και ζώσης ακόμη ύλης, ως και κατά βούλησιν επηρεασμού της κληρονομικότητος. Πλήν όλα αυτά τα θαυμάσια και εκπληκτικά αποτελέσματα των βιολογικών επιστημών είναι σχεδόν παιδικά αθύρματα προ του μεγαλείου της δημιουργίας. Δεν ομιλώ περί του συστήματος των γαλαξιών, των διαφόρων πλανητικών συστημάτων και των αστέρων, ούτε περί του θαύματος της εξελίξεως, η οποία εκκινήσασα από το άτομον του υδρογόνου ή προ αυτού, έφθασεν εις την δημιουργίαν και του ανθρώπου ακόμη, βεβαίως με δρόμον διακοπτόμενον από μερικάς δυσσυνεχείας αλλά πάντοτε οδεύοντα προς τα εμπρός, προς κάτι ανώτερον και τελειότερον. Κατέρχομαι ακόμη κατώτερον, εις την σύνθεσιν ενός μορίου ή ατόμου ή των ηλεκτρονίων ή και αυτών ακόμη των quanta και ίσταμαι έκθαμβος και ενεός προ του μεγαλείου του οράματος. Και δεν δύναμαι με τον ανθρώπινον νούν μου να σκεφθώ άλλο τι παρά το ότι όλον αυτό το αριστούργημα εδημιουργήθη και διέπεται από κάτι ανώτερον, από μίαν ανωτέραν δύναμιν, από ένα Θεόν, δι’ό και αναφωνώ μετά του ψαλμωδού : ‘Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας’».

Διετέλεσε πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Ροταριανού Ομίλου Θεσσαλονίκης και πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου Θεσσαλονίκης.

Το 1960 εκλέγεται Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, παραρτήματος Θεσσαλονίκης, όπου παραμένει επι δεκαετία. Ο θάνατος της συζύγου του Αντιγόνης την ίδια χρονιά του « στοιχίζει » αφάνταστα.

Ταυτόχρονα με τις δραστηριότητές του που είχαν σχέση με την ιατρική, ο Κάρολος είχε ενεργό δράση και ανάμιξη σε ότι συνέβαινε στην πολιτική ζωή της χώρας και ιδιαιτέρως στη πατρογονική γη των Σερρών. Σε μία δημοσίευσή του στο «Μακεδονικό Ημερολόγιο» του Ν. Σφενδόνη, του 1954, με τίτλο « παλαιαί αναμνήσεις», περιγράφει με γλαφυρό τρόπο «την πρώτην του επαφήν με τας Ελληνικάς Τελωνειακάς Αρχάς, το 1903, στην Ελευσίνα, ακριβώς προ πεντήκοντα ετών, γυμνασιόπαις τότε εις την τουρκοκρατούμενην πόλιν των Σερρών ». Αφιερωμένα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τα « Απομνημονεύματά » που εκδόθηκαν το 1975 και που ομολογουμένως αποτελούν πολύτιμη πηγή ανέκδοτων γεγονότων της εποχής, περιγράφει με νεανική ζωντάνια τις περιπέτειες που βίωσε κατά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο κα τον Διχασμό, τα συχνά ταξίδια του ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και τη Αθήνα που ήταν τότε επίκεντρα δύο χωρισμένων Ελληνικών Επικρατειών, αναμνήσεις γεμάτες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Θα είχε ίσως σημαντικότερη αξία αν έγραφε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια νωρίτερα, γιατί δεν θα το επεσκίαζε σε αρκετά σημεία η σύγχυση που αναπόφευκτα προκαλεί ο χρόνος στην σκέψη (ήταν ήδη 90 χρονών). Έζησε μια ζωή γεμάτη γνώσεις, εμπειρίες, συγκινήσεις, περιπέτειες και κυρίως προσφοράς στην επιστήμη, στο πανεπιστήμιο, στην πατρίδα. Ηταν άνθρωπος πράος, είχε λεπτό χιούμορ, πολύ ευγενής , φανατικός λάτρης του ‘ωραίου’ φύλου, χειριζόταν την καθαρεύουσα, γραπτά και προφορικά, με μεγάλη άνεση. Προσιτός, ήταν σχετικά αυστηρός στις επαφές του με τους φοιτητές, αλλά συχνά επιεικής, ιδιαίτερα στις προφορικές εξετάσεις, τόσο που πολλοί φοιτητές τον αποκαλούσαν «θείο Κάρολο». Ήταν γνωστό και από τις παραδόσεις του από αμφιθεάτρου, ότι είχε φωνή μπάσσα, κάπως βραχνή και ένα light «σερραϊκό» accent. Του άρεζε η έκφραση προσωπικών απόψεων με κάποια δόση ειρωνίας. Έλεγε π.χ. ότι τα κορτικοστεροειδή αποτελούν τρόπον τινά τον μαϊδανόν κάθε θεραπείας, διότι δεν υπάρχει νόσος εις την οποίαν είτε εξαρχής, είτε κατόπιν αστοχίας άλλων θεραπευτικών μεθόδων, να μη χορηγούνται! Για το check up έλεγε «μηδέν άγαν», η γενίκευσής του μπορεί να προκαλέση βλάβην αντί ωφελείας. Ειρωνευόταν τους ξένους που έδιναν λανθασμένους ελληνογενείς όρους σε διάφορες παθήσεις και προσπαθούσε στα διεθνή συνέδρια να τους διορθώση. ΄Ετσι έλεγε ότι ο όρος θαλασσαιμία σημαίνη την περιεκτικότητα του αίματος σε θάλασσα! «Εις άρθρα μου εις ξένα περιοδικά κατέδειξα την κυριολεκτικώς ηλιθιότητα του όρου τούτου. Τοιούτοι όροι κακοποιούν την γλώσσαν μας» γράφει σε κάποιο άρθρο του.

Ενημερωμένος πάντα χάρις στα συχνά επιστημονικά του ταξίδια , δημιούργησε στην Θεσσαλονίκη την ακαδημαϊκή εκείνη ατμόσφαιρα που ήταν απαραίτητη για να γίνη ιατρικό κέντρο, πριν ακόμη ιδρυθεί η Ιατρική Σχολή, της οποίας ήταν ένας από τους στυλοβάτες της.

Κοσμοπολίτης, λόγω και των πολλών ταξιδιών του στο εξωτερικό, γύρισε κυριολεκτικά όλον τον κόσμο. Οι δεξιώσεις που έδιδε στο αρχοντικό της Βασιλέως Γεωργίου 78, στις οποίες πρωτοστατούσε η σύζυγός του Αντιγόνη, άφησαν εποχή, ήταν δε γνωστός ο ανταγωνισμός μεταξύ του Αλεξανδρίδη και του Γενικού Προξένου της Γαλλίας Boutan ο οποίος διέμενε στον κάτω όροφο του αρχοντικού για το ποιός θα παραθέσει συχνότερα δεξιώσεις.

Άν και δεν είχε παιδιά διατήρησε ευλαβικά την παράδοση του pater familias, οργανώνοντας συχνά συγκεντρώσεις των διασκορπισμένων σε όλη την Ελλάδα συγγενών, ιδιαίτερα την Αθήνα, τον Βόλο και τα Σέρρας και μία φορά τον χρόνο, την Κυριακή πριν από την Καθαρά Δευτέρα, με την παρουσία απαραιτήτως ό λ ω ν των συγγενών, επιτελούσε το έθιμο της « Χ ά σ κ α ς » . Λάτρης του καλού φαγητού και έχοντας την οικονομική δυνατότητα, διατηρούσε δύο πολύ καλές μαγείρισες, την Αγγελική και την Βέτα.

Εγνώριζε και μιλούσε την Γαλλική, Γερμανική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική, Πορτογαλλική και Τουρκική γλώσσα και σε ηλικία 80 ετών έμαθε την Ρωσσική.

Τιμήθηκε με παράσημα από το Ελληνικό, Γαλλικό, Ισπανικό κράτος και την Μεγάλη Βρετανία, τα οποία δυστυχώς απωλέσθηκαν την ημέρα της κηδείας του, ενώ ακολουθούσαν την νεκρώσιμη πομπή.Σύμφωνα με την διαθήκη του η ογκώδης και ανεκτίμητη βιβλιοθήκη του εδωρήθη στην Δημοτική Βιβλιοθήκη των Σερρών. Δυστυχώς, όλα τα ιατρικά εργαλεία του συμπεριλαμβανομένων του ηλεκτροκαρδιογράφου, του ακτινολογικού και μικροβιολογικού εργαστηρίου, του ανεστραμμένου οφθαλμοσκοπίου που είχε πριν από το 1924 στο ιατρείο του και πολλά έργα τέχνης και έπιπλα, όπως και το βαρύτιμο γραφείο του, απωλέσθησαν κατά την μεταφορά της οικοσκευής του από την Βασιλέως Γεωργίου στην Μεγάλου Αλεξάνδρου το 1968. Προσωπικά διατηρώ την πανεπιστημιακή του Τήβενο την οποία, με μεγάλη συγκίνηση και νοιώθοντας το μεγάλο «βάρος » της, αξιώθηκα να φορέσω και σκοπεύω να δωρίσω στο Μουσείο Ιστορίας της Ιατρικής του Α.Π.Θ.

Απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών, κηδεύθηκε με τιμές την 28^η Απριλίου 1977 από τον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, και ετάφη σύμφωνα με την επιθυμία του στον οικογενειακό τάφο στις Σέρρες.

. Β ι β λ ι ο γ ρ α φ ί α

1. Αλεξανδρίδου Καρόλου, « Παλαιαί αναμνήσεις », Μακεδονικόν Ημερολογιον, Ν.

Σφενδόνη, 1954

2. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Βιογραφικόν σημείωμα Καρόλου Δ. Αλεξανδρίδου, ομοτίμου Καθηγητού Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,1960
3. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Συνεδρία της 15^ης Ιουνίου 1961, προεδρία Ιωαν. Τρικκαλινού, Πράξεις και Αποφάσεις της Ακαδημίας, 1961
4. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Συνεδρία της 12^ης Οκτωβρίου 1961, προεδρία Ιωαν Τρικκαλινού, Πράξεις και Αποφάσεις της Ακαδημίας, 1961
5. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, έκτακτος συνεδρία της 27^ης Απριλίου 1963, προεδρία Ιωαν. Θεοδωρακοπούλου, ομιλία του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας, ομοτίμου Καθηγητού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καρόλου Αλεξανδρίδη, έχων ως θέμα : « Αι πρόοδοι και εξελίξεις της ιατρικής κατά τα τελευταία έτη.Η θέσις του ιατρού εν αυτή.Πρόβλεψις διά την μελλοντικήν πρόοδον και εξέλιξιν».1963
6. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, έκτακτος συνεδρία της 25^ης Νοεμβρίου 1965, προεδρία Γ. Αθανασιάδη Νόβα, ομιλία του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας, Καρόλου Αλεξανδρίδου, έχων ως θέμα : « 1) Η φύσις , η προέλευσις, η αρχή και η εξέλιξις της ζωής επί της Γής. 2) Η εμφάνισης του ανθρώπου και η περαιτέρω βιολογική-γενετική και πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξίς του »,1965
7. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Βιογραφικόν σημείωμα Καρόλου Δ. Αλεξανδρίδου, ομοτίμου Καθηγητού Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών,1966

8. Αλεξανδρίδου Καρόλου, «Το χρονικόν της Ιδρύσεως της Ιατρικής Σχολής του

Αριστοτελείου Πανεπιστημίου », Τόμος Α΄Επιστημονικής Επετηρίδος του

Οδοντιατρικού Τμήματος της Ιατρικής Σχολής, 1970.

9.ΑλεξανδρίδουΚαρόλου,«ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»,τυπογραφεία Ν.Νικολαϊδη, Επιμέλεια Ντίνου Χριστιανοπουλου, 1975.

10. «50 Χρόνια Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 1942-1992», University Studio Press 1992.

11. Αλεξανδρίδης Αλέξανδρος-Κ. στο: «Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης 1928-2003. 75 χρόνια διαδρομή στην ιστορία της πόλης μας», Χρωμοτυπ Θεσαλονίκη ΑΕ, σελ. 96-99, 2003. .

12. Αλεξανδρίδης Αλέξανδρος-Κ. στο: «63 χρόνια Ιατρικής Σχολής» επιμ. Β. Κόκκα, University Studio Press, σελ. 35-40, 2005.

13. Καραμήτσος Δημ. «Ο Δ. Βαλτής και η σχολή του», Ιατρικά Θέματα, Μαρτ.2008.

14. Αλεξανδρίδου Καρόλου, προσωπικός υπηρεσιακός φάκελος, Αρχεία Γραμματείας Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ 2008.